ผ้าป่า ในสมัยพุทธกาล เรียก บังสุกุลจีวร หรือผ้าป่าบังสุกุล แปลว่า ผ้าเปื้อนฝุ่นไม่มีเจ้าของ ทิ้งไว้ตามป่า พระพุทธองค์อนุญาตให้พระภิกษุแสวงหามาทำเป็นจีวร สบง หรือสังฆาฏิ ชาวบ้านเห็นพระลำบากในการหาผ้า จึงนำไปทิ้งตามป่าหรือป่าช้า คนไทยนิยมเรียกว่า ผ้าป่า